Το πολύ το ρολλ σε κάνει τρολ.

Θα σου πάρει καιρό μέχρι να καταλάβεις ότι το να ρολλάρεις δέκα ώρες τη βδομάδα σε πάει πιο πολύ πίσω παρά μπροστά.

Ρολλ είναι η έκφραση που χρησιμοποιούν οι ζουζιτσάδες όταν μιλάνε για την πάλη, για το σπάρινγκ, για την πρακτική εφαρμογή των τεχνικών που έμαθες στο μάθημα πάνω σε έναν αληθινό άτομο το οποίο προσπαθεί και αυτό να αντισταθεί και να εφαρμώσει πάνω σου τις δικές του λαβές/τεχνικές.

Μια προπόνηση brazilian jiujitsu αποτελείται σε γενικές γραμμές από τρία κομμάτια. Την προθέρμανση στην οποία προετοιμάζουμε το κορμί μας για να κάνει τη δουλειά που θα ακολουθήσει. Tην τεχνική κατάρτιση όπου ο δάσκαλος δείχνει κάποια κατάσταση στην οποία μπορεί να βρεθούμε και το πώς να τη διαχειριστούμε και τέλος το ρολλάρισμα. Είναι και η αποθεραπεία αλλά δεν την κάνει κανένας. Το τρίτο μέρος είναι το ζουμί στο φαγητό, το τέταρτο ο λογαριασμός! Στο ρολλάρισμα οι αθλητές αφήνονται ελεύθεροι να παλέψουν και να εφαρμόσουν πράγματα που έμαθαν στο δεύτερο μέρος. Σκοπός σε αυτό είναι η υποταγή του αντιπάλου ή η καθήλωσή του σε θέσεις που τον κάνουν ακίνδυνο.

Το τρίτο κομμάτι της προπονητικής διαδικασίας, το ρολλ, όπως το λένε οι bros, είναι ΤΟΣΟ ενδιαφέρον και εθιστικό που οι άνθρωποι το περιμένουν με λαχτάρα. Κάποιοι ακόμα έρχονται εξ ολοκλήρου για αυτό, λες και είναι το επιδόρπιο μετά από ένα γεύμα με βίγκαν κοτομπουκιές. ΔΙΑΟΛΕ εμείς που έχουμε τις σχολές αφιερώνουμε κάποια τμήματα μέσα στη βδομάδα στα οποία δεν κάνουμε μάθημα, δε διδάσκουμε κάτι, αλλά τα παιδιά έρχονται ΜΟΝΟ για να παλέψουν. Memes και κόντρα memes υπάρχουν για τους φανατικούς των οπεν ματ (μέρες δηλαδή που έρχονται παιδιά και από άλλες σχολές και παλεύουν με τα δικά μας).  Είναι σαν να πηγαίνεις στο φροντιστήριο και να λες στον μαθηματικό σου:

 "Κυριε σήμερα δε θέλω να μάθω καινούρια πράγματα, ούτε να πάμε παρακάτω την ύλη. Θα κάτσω εδώ με το φίλο μου και θα γράφουμε τέστ για μια-μιάμιση ώρα και μετά θα πάμε σπίτια μας… Α! και θα πληρώσω κανονικά μηνιάτικο το οποίο είναι ουσιαστικά η υπηρεσία που μου προσφέρεις για να γίνω καλύτερος".

Μοιάζει παράλογο αλλά το κάνουν ΟΛΟΙ-ΠΑΝΤΑ-ΠΑΝΤΟΥ.

Σε όλες τις χώρες, όλες τις πόλεις και τα χωριά.

Μα τι το ωραίο βρίσκουν σε αυτό τα παιδιά μας?!

Keep in mind ότι το να παλεύεις είναι απ' τα πιο δύσκολα και κουραστικά πράγματα που μπορείς να κάνεις, ειδικά αν μάχεσαι με έναν έμπειρο και προπονημένο αντίπαλο. Το ρολλάρισμα μπορεί να εξελιχθεί σε αιματοχυσία, εφόσον και οι δύο προσπαθούν να υποτάξουν ο ένας τον άλλο. Μπορεί κάλλιστα να γίνει ένα ανθρώπινο σκάκι (γεια σου Αλεξανδράκη!), όπου η μία θέση ισχύος διαδέχεται την άλλη σαν μια πανέμορφα στημένη χορογραφία, αφού ο ένας αθλητής με μια κίνηση απειλεί τον άλλο και ο άλλος με τη σειρά του αφοπλίζει τον πρώτο με μαεστρία και πάλι από την αρχή.

Ίσως να σου πάρει χρόνια μέχρι να καταλάβεις ότι ΑΥΤΟ, δεν είναι ‘αυτό’ που σε κάνει καλύτερο στο παιχνίδι σου. Μπορεί στην αρχή! οκ, στα πρώτα σου βήματα που είσαι μια λευκή σελίδα με ανασφάλειες και περιττά κιλά, εκεί που ΌΛΑ είναι καινούργια και όλα είναι μάθημα, τότε ναι ίσως μαθαίνεις και από το ρολλάρισμα. Γι' αυτό σε κάνει και κολλάς τόσο πολύ με αυτό, γιατί μοιάζει σαν κάτι που σκέφτηκες εκείνη τη στιγμή μόνος σου, είναι μια δική σου σκέψη που σε πήγε στη νίκη και κανείς δε μπορεί να στο πάρει πίσω. Έχεις χρόνια να κάνεις μια ορίτζιναλ σκέψη (και ας μην είσαι αεκτζης χαχα), ίσως από παιδί γιατί είναι μια σκέψη που δεν μοιάζει με καμία άλλη, δεν έχει λογική -αλλά άμα είσαι παράλογος δεν τη βρίσκεις- και δε βασίζεται σε τίποτα που ξέρεις μέχρι τώρα. Αν κάποιος σε αγκαλιάσει από πίσω σου και πάει να σε ρίξει κάτω, το τι πιστεύεις για τον κόσμο δεν έχει σημασία, ΜΟΝΟ τα βασικά σου ένστικτα μπορούν να σε βοηθήσουν καθώς δεν έχεις χρόνο να σκεφτείς. Εξού και άμα κάνεις μια κίνηση που να εμποδίσει αυτόν που ήθελε να σε ρίξει κάτω τότε… Ω ΦΙΛΕ παίρνεις μια επιβεβαίωση τόσο μεγάλη, τόσο ισχυρή που δε συγκρίνεται με τίποτα. Είναι σαν να αποδεικνύεις στον εαυτό σου και στον άλλο που ήθελε να σε ρίξει ότι έχεις καλύτερα βασικά ένστικτα από αυτόν, είσαι εν ολίγοις πιο alpha από αυτόν.

Σαν πρεζάκια λοιπόν οι ασκούμενοι του bjj κυνηγούν τον δράκο, θέλουν να αποδείξουν, θέλουν να νιώσουν αυτό το συναίσθημα που ένιωσαν τότε που παλεύοντας ο άλλος δεν μπόρεσε να τους κάνει ζάφτι και τελικά τον νίκησαν με ενα ADV (μεγάλη νίκη για τους γνώστες). Αυτός ο δράκος όμως έρχεται και σε δαγκώνει στο γκώλο αφού μετά από καιρό καταλαβαίνεις ότι όσες περισσότερες ώρες βάζεις πάνω στο ρολλάρισμα τόσο πιο πολύ κοπανάς το κορμί σου. Συσσωρεύεις με λίγα λόγια μικροτραυματισμούς που με τον καιρό σαν τον μέγκαζορντ ενώνονται και γίνονται ένας μεγάλος τραυματισμός που σε ακραίες περιπτώσεις σε κάνει να σταματήσεις το άθλημα, να ανοίξεις περίπτερο στην πλατεία και να λες στο καφενείο ότι κάποτε ήσουν αθλητής και είχες δελτίο (ναι, είχες παίξει και Λισαβόνα). Ξέρεις τι εννοώ, είναι αυτό το κράκ που άκουσες στο πλευρό τότε που σε ‘στάκαρε’ ο φίλος σου ο Γιώργος ή όταν έπαιζες ‘χαλαρά’ με την Μαρία αλλά σε έπιασε σε ενα νιμπαρ που δεν περίμενες και έκανε το γόνατο καγκλούπ αλλά ο πατέρας σου δε σε μεγάλωσε για να κανεις ταπ σε κάτι κοριτσάκια σαν την Μαρία και της είπες με πικρό χαμόγελο οταν σε κοίταξε "οχι ρε καλά είμαι, έτσι κάνει αυτο το γόνατό, έχει προσωπικότητα…" γυρνώντας σπίτι όμως κάθε φορά που πάταγες συμπλέκτη σου έδινε μια σουβλιά στο εσωτερικό που ήξερες οτι θα σου μείνει πρίκα.

Ναι, μετά από χρόνια καταλαβαίνεις ότι καλύτερος στο τάδε άθλημα δε γίνεσαι μόνο με το να κάνεις το άθλημα όλη μέρα.  Γίνεσαι με το να σπάσεις σε κομμάτια το αντικείμενο και να αρχίσεις να τελειοποιείς αυτά τα κομμάτια ξεχωριστά. Επιπλέον δουλειά πάνω σε τεχνικά χαρακτηριστικά που ενισχύουν την απόδοση σε σχέση με τη δύναμη (όταν η τεχνική σου είναι εκεί που πρέπει δε χρειάζεται να βάλεις τόση δύναμη για να βγάλεις το επιθυμητό αποτέλεσμα) καθώς και την επίδοσή σου ως προς τη φυσική κατάσταση. 

Νομίζεις ότι ο Μέσι παραμένει στην κορυφή επειδή παίζει ένα ματσ κάθε μέρα ?? NO GENIUS!!

Ο Mike Tyson έπαιζε σπάρινγκ κάθε μέρα? NOPE!

Μπές στο ινστα του Αντετοκούμπο, τι βλέπεις Αϊνστάιν? Όλη μέρα κάνει βάρη, τρίπλες και διαφημίσεις για την ελπέντισον.

Το υγρό όνειρο του κάθε γκράπλερ, ο gordon space νομίζεις ότι παλεύει του θανατά κάθε μέρα με όποιον να 'ναι? όχι! Το λέει συνέχεια ο δόλιος στις συνεντεύξεις του αλλά πρέπει να προσέξεις για να το ακούσεις. Η λέξη που ψάχνεις είναι το situational sparing, βάζει δηλαδή τον εαυτό του σε θέσεις που χρειάζεται να δουλέψει και αφήνει τον συναθλητή του να προσπαθήσει να πετύχει αυτό που γίνεται στην ελεύθερη μάχη και έχει μη επιθυμητά αποτελέσματα. Είναι σαν να παίζεις ελεύθερο παιχνίδι αλλά ξεκινώντας από συγκεκριμένες θέσεις κάθε φορά.

Η μαλακία είναι οτι ο καιρός που θα σου πάρει για να φτάσεις μόνος σου σε αυτη τη συνειδητοποίηση (γιατί στο λέει ο προπονητής σου αλλά εσύ ΔΕΝ ακούς) θα έχεις μαζέψει τόση κακοποίηση σε γόνατα και μέση που τώρα που κατάλαβες τι πρέπει να κάνεις ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ δεν μπορείς να το κάνεις. Επειδή έκανες προπόνηση στη σχολή σου αλλά δίπλα είχε όπεν ματ και λες άμα τρέξω μπορεί να τα προλάβω και τα δύο με λίγη τύχη, οπότε έκανες βεβιασμένη προπόνηση στο ένα και όπεν ματ χωρίς προθέρμανση στο άλλο… Ποιός θα το φανταζόταν ότι το κορμί σου δε θα άντεχε αυτό το ιδιοφυές πλάνο δράσης!

Πήρες ζώνη *τάδε χρώμα* και τώρα ο κόουτς σε διαλέγει για να δείχνει τις τεχνικές μαζί σου, άρα τώρα πια είσαι πολύ κούλ για προθέρμανση οπότε έρχεσαι στο μάθημα χρησιμοποιώντας άψογα το ακαδημαϊκό τέταρτο και αντί να μπεις για ζέσταμα κάθεσαι στην ακρούλα και ρολλάρεις μπρός πίσω και καλά, ενώ πιάνεις ψηλή κουβέντα με αυτούς που τελείωσαν το προηγούμενο τμήμα συχνά αραδιάζοντας θεωρίες για αθλήματα που δεν έχεις κάνει όπως ΜΜΑ, ελευθέρα πάλη, κρίκετ etc. Ξέρω! Ναι! Τόσο αεροστεγής λογική και μετά από τρία χρόνια εισαι 26 και έχεις το σώμα ενός πενηντάρη? Κι όμως…

Τώρα ξέρεις ότι ΠΡΕΠΕΙ να κάνεις σωστή προθέρμανση και αποθεραπεία αλλά από τις καγκουριές των πρώτων χρόνων πρέπει να κάνεις είκοσι λεπτά ζέσταμα την πλάτη σου μόνο και μόνο για να μπορείς να κοιτάξεις κάτω. Είκοσι λεπτά που θα μπορούσες να βάλεις βρίσκοντας τη λύση για εκείνο το περίεργο ριστλοκ που σου πηρε εκείνος σε εκείνον τον αγώνα και ακόμα το σκέφτεσαι. 

Τώρα ξέρεις ότι πρέπει να μοιράσεις το χρόνο σου σε πράγματα που δεν είναι το άθλημα που κάνεις γιατί έχεις να μαζέψεις πράγματα που έστρωσες στα πρώτα χρόνια. Ο χρόνος όμως είναι λίγος και δεν έχεις πολλές ώρες για να προπονηθείς για το τάδε πρωτάθλημα και αντί να κάνεις τεχνική, κάνεις φυσικοθεραπεία για τους ώμους σου που δε μπορείς να σηκώσεις τα χέρια σου ψηλά χωρίς να βγάλεις ήχο. 

Το παιχνίδι που θα πρέπει να νικήσεις θα είναι στη μαύρη ζώνη όχι στη μπλέ, με πολύ αισιοδοξία δηλαδή μετά από έξι με επτά χρόνια. Πρέπει να φτάσεις μέχρι εκεί όσο πιο τσίλικος γίνεται, ότι κάνεις σαν μπλέ ζώνη είναι αυτά που διαμορφώνουν την μαύρη που πρόκειται να γίνεις. 

Γι' αυτό το πολύ ρολλάρισμα σε πάει τελικά… πίσω.